TESTING FRAUD – LYME DISEASE DIAGNOSTICS ARE DESIGNED TO FAIL

Vertaling https://www.truthcures.org/testing-fraud

We horen steeds hetzelfde verhaal: “Ik had een vastgehechte teek, een ringvormige huiduitslag, en een verschrikkelijke griepachtige ziekte. Maar omdat mijn test negatief was, zei de arts dat ik geen Lyme heb.”

Dit is de kern van het probleem en de reden waarom we “Lyme-activisme” hebben. Mensen die erg ziek zijn nadat ze door een geïnfecteerde teek zijn gebeten, krijgen geen diagnose en zorg omdat hun test vals negatief terugkwam. De tests zijn niet onbetrouwbaar; ze zijn frauduleus. En ze veroorzaken een onvoorstelbare hoeveelheid menselijk lijden voor slachtoffers die invalide raken en toch worden gemeden door reguliere geneeskunde. Kinderen lopen het grootste risico.

How Lyme tests miss most cases – Hoe Lyme-tests de meeste gevallen missen

In de “Lyme Disease Surveillance Summary” van 25 januari 1991 van de Centers for Disease Control, beschreef de Division of Vector-Borne Infectious Diseases de moeilijkheid bij het diagnosticeren van de ziekte van Lyme met behulp van de standaard serologische methoden die op dat moment beschikbaar waren. Ze vonden “geen verband tussen de gevalsdefinitie [1988] en seropositiviteit” maar dat late Lyme-artritisgevallen geassocieerd waren met seropositiviteit. Dat betekent dat de CDC zich terdege bewust was van de seronegatieve ziekte van Lyme. Met andere woorden, een onbepaald aantal slachtoffers zou niet in staat zijn positief te testen, ondanks besmet te zijn.

“The correlation of serologic test results with clinical and epidemiologic characteristics of the donors of the 158 serum specimens was examined by bivariate and regression methods. When the overall proportion of positive tests was used as the outcome variable, donors who met the Lyme disease case definition were less likely to be seropositive than were donors who did not meet the case definition (p = 0.01, Table 1). When donors with erythema migrans were excluded, there was no association between the case definition and overall seropositivity (Table 2). Even when the analysis was limited to those serum specimens drawn at least 3 weeks after the onset of illness, there was no association between the case definition and seropositivity (Table 3). The logistic regression analysis confirmed the bivariate results. Regression analysis did, however, show an association between overall seropositivity and donors with arthritis when adjusted for the presence of erythema migrans and time from onset of illness to collection of serum sample (odds ratio = 1.014 per 1% increase in overall seropositivity, p < 0.001).”

Allen Steere’s work proved it – Het werk van Allen Steere bewees het

Allen Steere, gecrediteerd als mede-ontdekker van Borrelia burgdorferi, publiceerde uitgebreid over dit fenomeen. Steere’s rapport uit 1993, “Association of Treatment-Resistant Chronical Lyme Arthritis with HLA-DR4 and Antibody Reactivity to OspA and OspB of Borrelia burgdorferi” beschreef een genetische associatie tussen een hoge antilichaamrespons en de artritisuitkomst. Artritispatiënten met specifieke “HLA’s” vertoonden een antilichaamrespons, terwijl slechts één van de patiënten met meningitis, neuroborreliose of een bullseye rash (erythema migrans/EM) (die op zichzelf een diagnose is van de ziekte van Lyme) antilichaamreactiviteit vertoonde.

“When single serum samples from 80 patients with Lyme arthritis were tested, 57 (71%) showed antibody reactivity to recombinant Osp proteins; in contrast, none of 43 patients who had erythema migrans or Lyme meningitis (P < 0.00001) and 1 of 5 patients who had chronic neuroborreliosis but who never had arthritis (P = 0.03) showed antibody reactivity to these proteins.”

De onderstaande afbeelding illustreert het verschil tussen immunoblots van gevallen van zeer positieve artritis (rechts) en de andere gevallen (twee strips links) met zeer weinig reactiviteit. De grote rode X geeft aan dat de door de CDC in 1994 vastgestelde gevalsdefinitie alle gevallen behalve de HLA-gerelateerde gevallen met een hoog antilichaam van late Lyme-artritis uitsluitte.

Profits above patients – Winst boven patiënten

Steere en de CDC (Centers for Disease Control and Prevention, Amerikaanse diensten op het gebied van de volksgezondheid) wisten dat de ziekste gevallen seronegatief waren. Waarom hebben ze dan een gevalsdefinitie aangenomen die deze gevallen heeft uitgesloten en de slachtoffers heeft veroordeeld tot een leven lang ongekende ellende en verwoesting?

In juni 1994 heeft de FDA’s Vaccines & Related Biologics Product Advisory Committee (VRBPAC) een vergadering gehouden waar de gestelde primaire vraag was: “Is de CDC-gevalsdefinitie voor de ziekte van Lyme geschikt voor een cruciale studie naar de werkzaamheid?” Deelnemers aan die bijeenkomst waren Steere, talloze artsen en onderzoekers, CDC-functionarissen en vertegenwoordigers van alle drie farmaceutische bedrijven die vaccins tegen de ziekte van Lyme in ontwikkeling hadden. Raymond Dattwyler, een onderzoeker/arts van de State University of New York – Stony Brook was het ermee eens dat seronegatieve patiënten zieker zijn:

“The ones that failed to mount a vigorous immune response tended to do worse, clinically. So, there was an inverse correlation between the degree of serologic response and the outcome. So, individuals with a poor immune response tend to have worse disease.”

De commissie ging uiteindelijk akkoord met de aanbeveling van de CDC Lyme-ziektegroep om de beperkende gevalsdefinitie aan te nemen om de fase III-vaccinonderzoeken te vergemakkelijken. Zonder een diagnostische definitie die de infectiestatus betrouwbaar kon bepalen, was er geen manier om de effectiviteit van het vaccin vast te stellen. Het creëren van een schijndefinitie van positiviteit maakte de weg vrij voor de goedkeuring van een ‘vaccin’ dat een heel ander stel problemen introduceerde.

Facebook: